Seven That Spells – The Death And Resurrection Of Krautrock: IO

Χορεύοντας στα ερείπια

Οι Seven That Spells είναι μία μπάντα προερχόμενη από την Κροατία, τη χώρα που ήταν μέλος της πάλαι ποτέ ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Έχουν δώσει αρκετές κυκλοφορίες τα τελευταία χρόνια και ο ήχος τους χαρακτηρίζεται heavy, πειραματικός, με έντονα στοιχεία ψυχεδελικού jamming. Γεγονός, όχι τυχαίο, είναι πως η μπάντα έχει συμμετάσχει ουκ ολίγες φορές στο γνωστό σε όλους Duna Jam. Ταυτόχρονα όμως υπάρχουν και κάποια επιπλέον στοιχεία στο ύφος τους τα οποία τους κάνουν να ξεχωρίζουν απ’ τις διάφορες “ψυχεδελοστονεργιές”, που είναι αρκετά της μόδας τώρα τελευταία θεωρώ.

Ο φετινός δίσκος έχει το βαρύ τίτλο “The Death And Resurrection Of Krautrock: IO”. Τίτλος που κατευθείαν δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες και ταυτόχρονα ευχάριστη έκπληξη, μιας και το συγκεκριμένο είδος έχει μείνει αρκετά πίσω σε κυκλοφορίες, παρά τη σημερινή άνθηση του προοδευτικού ήχου. Και η αλήθεια είναι πως, από την πρώτη ακρόαση κιόλας, άρχισαν να ξεδιπλώνονται οι εκπλήξεις που επιφυλάσσει το άλμπουμ.

Ο ξεχαρβαλωμένος και απόκοσμος ήχος του kazoo στην εισαγωγή του πρώτου κομματιού του δίσκου (“In II”) κλείνει πονηρά το μάτι στους μυημένους, ενώ το επαναλαμβανόμενο μουσικό θέμα με τις “σκαλωματικές” αυξομειώσεις του ρυθμού σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα. Ακολουθεί το διάρκειας δεκαοκτώμιση λεπτών “Io”, με τις πολυφωνίες-βαλκανικό στοιχείο να προσδίδουν επική διάσταση σε ένα κομμάτι όπου γενικά επικρατεί ένα πολεμικό κλίμα ανάτασης. Ένα λαμπρό δείγμα krautrock αισθητικής στα χνάρια των Amon Düül II και μακράν το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ. Στη συνέχεια έρχεται το “One”, διάρκειας μόλις δύο λεπτών, μία πολύ ιδιαίτερη post-apocalyptic κινηματογραφική στιγμή, που αποτελεί ουσιαστικά τη μετάβαση στο “Burning Blood”, που μαζί με το “IΟ” αποτελούν τις κύριες προτάσεις του δίσκου. Κομμάτι έντονο, ένα επιθετικό jamming με βαλκανική τραχύτητα, το οποίο καταλήγει στο συναισθηματικό κενό που δημιουργεί ο ήχος της τηλεφωνικής γραμμής στο ξεχασμένο ανοιχτό ακουστικό.

Ο δίσκος κλείνει με το “Out II”, όπου και εδώ η επανάληψη του βασικού θέματος παίζει καθοριστικό ρόλο δίνοντας στο κομμάτι προσκυνηματικό χαρακτήρα, στο τέλος δε καταλήγει σε μία κυριαρχούμενη από πλήκτρα, πρώιμη ηλεκτρονική, λυτρωτική θρηνωδία. Κάπως έτσι τελειώνει ένας εξαιρετικός δίσκος που, απ’την αρχή μέχρι το τέλος, χαρακτηρίζεται από έντονα υποβλητικό κλίμα.

Στο “The Death And Resurrection…” οι Seven That Spells καταφέρνουν με το δικό τους τρόπο να προσδώσουν υπερβατικό χαρακτήρα, πράγμα που δικαιολογεί απόλυτα το χαρακτηρισμό “Krautrock” ή αλλιώς “Kosmische Music”. Για το λόγο αυτό, είναι άξιοι συγχαρητηρίων και σεβασμού.

8 / 10

Ηλίας Γουμάγιας

Welcome, newborn krautrock!

Έχοντας παρακολουθήσει τους Seven That Spells σχεδόν από την αρχή τους, αισθάνθηκα μεγάλη χαρά που μου ήρθε για ακρόαση και κριτική αυτός ο δίσκος. Κι αυτό, γιατί μέσω των S.T.S. μου δίνεται η ευκαιρία να συνδυάσω το μουσικό μέρος της υπόθεσης με τις ατελείωτες εικόνες και σκέψεις που μπορεί να σου προσφέρει η «καλή» μουσική από μία πολύ αξιόλογη και αγαπημένη  μπάντα.

Το φετινό “ΙΟ” ακολουθεί το “AUM” του 2012 και έρχεται να συνεχίσει αυτό με το οποίο καταπιάνεται, δηλαδή «το θάνατο και την αναγέννηση του krautrock». Μόνο και μόνο από το θέμα τους οι S.T.S. τοποθετούν τους εαυτούς τους σε πολύ ριψοκίνδυνες καταστάσεις. Δεν έχει ξεκαθαριστεί για το πόσα μέρη θα περιλαμβάνει το “ The Death And Resurrection Of Krautrock”, αλλά κρίνοντας από το “AUM”, η αρχή δημιούργησε πολλές προσδοκίες με πολύ καλά αποτελέσματα. Το θράσος των S.T.S. είναι εμφανές και στο “ΙΟ”, ενώ ξετυλίγουν το πνεύμα τους μέσω της ανορθόδοξης μουσικής που επιχειρούν, δημιουργώντας τη θέληση στον ακροατή να τους προσέξει πιο σχολαστικά και ξαφνικά να νιώσει την αμφιβολία, καθώς όλα περνούν και γλιστρούν από την μνήμη του, όλα όσα τον έκαναν να χαρεί αλλά και να λυπηθεί. Το μυαλό αρχίζει να τρέχει με μεγάλη ταχύτητα και οι εικόνες που περνάνε από μπροστά σου είναι αμέτρητες. Η εύρεση ενός παλιού φίλου, το τίναγμα στο απόγειο της ερωτικής συνεύρεσης, η εξοικίωση της απώλειας μέσα από το χρόνο και τέλος η γέννηση και η καινούργια ζωή. Όλα περνάνε από μπροστά σου σε πλήρη αταξία.

Η αρχή γίνεται με το κάπως εισαγωγικό “In II”, με τον καταιγισμό από τα κρουστά και μετά αυτό το ανάποδο κιθαριστικό γύρισμα που επαναλαμβάνεται σχεδόν σπαστικά, ξανά και ξανά. Ό,τι πρέπει για συνδετικός κρίκος με το “AUM”, καθώς έχουμε ακόμα έντονα τα στοιχεία αυτής της πανέμορφης και δελεαστικής «σαβούρας» που βασανίζει ακόμα τα αυτιά μας. Στη συνέχεια, το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου. Ένα βήμα παραπέρα, καθώς εδώ βρίσκεται και το ζουμί του “ΙΟ”. Πρόκειται για έναν 18λεπτο λαβύρινθο, καθώς ξεκινά η βίαιη μεταχείριση του krautrock κουφαριού. Οι S.T.S. εγκλωβίζονται και ταυτόχρονα παρασύρουν τον ακροατή. Δίνουν μέσα από σκληρά ξεσπάσματα και χαοτικά κενά, κάτι σαν μοιρολόγια με έντονη ανατολίζουσα υφή, την τελευταία ελπίδα να κρατήσουν κάτι ζωντανό. Με φόντο πια το πτώμα του krautrock, τη  συνέχεια την προλογίζει το δίλεπτο “One”: μια κίνηση απεγκλωβισμού και αναζήτησης, αυτό το πιανάκι μας γλυκαίνει και μας δημιουργεί μια νέα διάθεση, αποτελώντας σημείο νέας εκκίνησης μετά το θρήνο και τη συμφορά που προηγήθηκε. Το “Burning Blood” ακολουθεί με 14 λεπτά ανηφορικής και καταπιεστικής διαδρομής. Με τα σκληρά κιθαριστικά παιχνίδια, τις επαναλαμβανόμενες εναλλαγές με τα κρουστά και το έντονο μπάσο να λυσσάει, τα πράγματα γίνονται πιο  φευγάτα. Μια έξοδος φυγής έρχεται με το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, με τίτλο “Out II”, το οποίο είναι και ό,τι πιο χαρούμενο ακούσαμε εδώ μέσα. Μια καταιγιστική και συνάμα τολμηρή κίνηση ζωής. Είναι σαν να ακούμε το πρώτο τραγούδι ανάποδα, καθώς η μονότονη και επαναλαμβανόμενη κιθάρα παίζει συνέχεια το ίδιο riff ενοχλητικά γλυκά. Ένα φως, μια ελπίδα γεννιέται και είναι καλοδεχούμενη.

Κάτι μου λέει ότι βρισκόμαστε στο μέσον μιας μεγάλης δουλειάς από ένα -όπως φαίνεται- μεγάλο συγκρότημα. Οι S.T.S., αφού έχουν στην κυριολεξία μπει μέσα στο πνεύμα του krautrock, καταργούν την ύλη και ό,τι μπορεί να τους δεσμεύσει από τις κλασσικές μουσικές φόρμες που γνωρίζουμε. Το επίπεδό τους είναι πολύ υψηλό και αυτό τους επιτρέπει να οδηγήσουν την μουσική στο θάνατο και μετά στην αναγέννηση του πνεύματος. Ακόμα είμαστε όμως στο μέσο μιας κατάστασης, και το πού θα οδηγηθούμε θα μας το πουν οι S.T.S. στην επόμενη συνάντηση μαζί τους, που θα υπάρξει σίγουρα.

Υ.Γ.: Πάντα πίστευα ότι τα μεγάλα δεκάρια στην ιστορία του rock αναδείχτηκαν και μέσα από τον χρόνο, άρα…

9.5 / 10

Κώστας Ρόκας