Από τον Δημήτρη Καστρίτη
Την περασμένη Κυριακή, μέσα σε ένα μπερδεμένο φθινοπωρινό τοπίο, αρκετοί φίλοι και οπαδοί κατηφόρισαν ή ανηφόρισαν αντίστοιχα προς την περιοχή του Κεραμεικού με διάθεση εορταστική. Και αν αναρωτιέστε προς τι αυτό η απάντηση είναι πολύ απλή: οι Need βρήκαν μία θαυμάσια ευκαιρία για να γιορτάσουν τα 10 χρόνια συνεχούς παρουσίας τους στα μουσικά δρώμενα με μία συναυλία, πλαισιωμένοι από φίλους και συνοδοιπόρους. Κατά αυτόν τον τρόπο, στην σκηνή του Kookoo θα εμφανίζονταν επίσης οι Serenity Broken μαζί με τους Poem, και κάπως έτσι ένας απλός εορτασμός μετατρέπεται σε ένα αρκούντως υποσχόμενο prog metal live, με ελληνικότατη προέλευση.
Αποφάσισα να κινηθώ σύμφωνα με το πρόγραμμα κι έτσι ήδη στις 20:30 ήμουν μέσα στο μαγαζί προκειμένου να ακούσω το πρώτο support της βραδιάς, τους Serenity Broken. Από την αρχή καλό θα ήταν να πούμε πως το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα σχεδόν κι έτσι οι Serenity Broken για μισή ώρα δόνησαν δίχως ντροπές το λιγοστό -για την ώρα- κοινό και κατά την προσωπική μου άποψη είχαν μία πολύ καλή ευκαιρία να συστηθούν σε αυτιά που δεν είχαν την τύχη να έρθουν σε επαφή μαζί τους. Είναι λίγα ούτως ή άλλως αυτά που μπορεί να βγάλει κανείς μέσα σε ένα μισάωρο, οπότε αν κάτι έμεινε είναι η γεμάτη ενέργεια προσπάθεια των Αθηναίων πάνω στην σκηνή, κάτι που φάνηκε να εκτιμάται από το κοινό που υπήρχε στο μαγαζί για την ώρα.
Έπειτα από ένα τέταρτο διάλειμμα, οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Poem ανέβηκαν με σκοπό να ζεστάνουν “επικίνδυνα” το ολοένα και αυξανόμενο κοινό, με σκοπό να το παραδώσουν έτοιμο στους εορτάζοντες. Και τα κατάφεραν. Όντας φοβερά δεμένοι και με πολύ πιο συμπαγή ήχο, οι Poem έδειξαν να διαθέτουν την απαιτούμενη αυτοσυνείδηση για το ποιοι είναι πλέον και το πού βρίσκονται. Μέσα στο μισάωρο που έπαιξαν κατάφεραν να κερδίσουν σίγουρα τις εντυπώσεις, ενώ παρουσίασαν και ένα καινούριο κομμάτι από τον επερχομενο δεύτερο δίσκο τους που, όπως είπαν, ελπίζουν να καταφέρουν να κυκλοφορήσουν μέσα στο 2016, πράγμα που ελπίζουμε.
Έχοντας πλέον ολοκληρωθεί ο κύκλος των special guest (ίσως να είναι προτιμότερος όρος από εκείνον του support, διότι όπως είπαμε η περίσταση ήταν…εορταστική!), η σκηνή άρχισε να διαμορφώνεται καταλλήλως για να ανέβουν οι Need.
Θα ήταν νομίζω ανούσιο θα παραθέσουμε, έστω και εν συντομία, διάφορα βιογραφικά στοιχεία για το συγκρότημα, και το πόσα πολλά έχει καταφέρει εγχώρια και διεθνώς ή πόση εντύπωση έκανε ο τελευταίος τους δίσκος (πάρτε μια ιδέα εδώ). Ωστόσο, θα ήταν ψέμα να μην πούμε ότι το ταβάνι έχει μπει αρκετά ψηλά από όλους πλέον, είτε είναι οπαδοί της metal προσέγγισης στο progressive είτε όχι. Kαι αυτό κυρίως λόγω της τελευταίας τους δουλειάς που πραγματικά άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Αλλά ας μην πλατιάζουμε.
Όταν οι δείκτες του ρολογιού έδειξαν ακριβώς 22:00 οι εορτάζοντες μας καλησπέρισαν με τις πρώτες νότες του “Lifeknot” να κατακλύζουν το Kookoo και το συγκεντρωμένο κοινό, που πλέον ο όγκος του αρκούσε για να διαπιστώσει κανείς πως το μαγαζί ήταν «όχι – ασφυκτικά γεμάτο». Επιτρέψτε μου να πω πως ο «αέρας» που διαπνέει το συγκρότημα είναι αρκετά πιο ισχυρός ακόμα και από αυτόν που δίνει ώθηση στα πανιά των Poem. Εν ολίγοις οι Need, σχεδόν απλά και μόνο με την εμφάνισή τους, καθιστούν σαφές πως η εξωστρέφειά τους και οι συνολικές εμπειρίες τους αποτυπώνονται στην ίδια τους την μουσική εκτέλεση. Δεμένοι, στιβαροί και δεινοί εκτελεστές, χωρίς ίχνος επιτηδευμένης σοβαροφάνειας αλλά με metal attitude, δεν άφησαν καμία αμφιβολία για την επιτυχία τους.
Και αν νομίζετε πως προτρέχω, αυτές ήταν πράγματι οι σκέψεις που μου ήρθαν στο μυαλό μέσα στο πρώτο δεκάλεπτο της εμφάνισής τους. Ίσως να ευθύνεται το γεγονός ότι και το δεύτερο κομμάτι που έπαιξαν, το “Entheogen”, προέρχεται από το “Orvam”, του οποίου τις δάφνες τιμώ (αν και όχι ο φανατικότερος οπαδός του progressive metal, κάτι το οποίο δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στην σεμνή απόδοση τιμών!). Είπαμε όμως από την αρχή πως στο Γκάζι βρεθήκαμε για να γιορτάσουμε, έτσι δεν είναι; Για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν άργησαν να έρθουν κάποια «δωράκια».
Όπως μας ενημέρωσε το ίδιο το συγκρότημα, είχαμε την τύχη να ακούσουμε κομμάτι που τις ρίζες του τις βρίσκουμε σε βάθος δεκαετίας ή και παραπάνω, καθώς είχε κυκλοφορήσει μόνο σε demo. Τουτέστιν, δεν είχε εμφανιστεί ούτε στο ντεμπούτο τους “The Wisdom Machine”. Ωστόσο, με αυτή τη βουτιά στο παρελθόν δεν άργησαν να έρθουν και τα πρώτα κομμάτια τόσο από το ήδη αναφερθέν ντεμπούτο όσο και από το “Siamese God” με τον κόσμο να ανταποκρίνεται δεόντως.
Το εορταστικό κλίμα κορυφώθηκε κατά γενική ομολογία όταν το προηγούμενο rhythm section των Need ανέλαβε μπάσο και ντραμς αντίστοιχα για να παίξουν δύο κομμάτια, συνεχίζοντας στο ρεπερτόριο των δύο πρώτων κυκλοφοριών, ενώ εντύπωση έκανε και η αφιέρωση του συγκροτήματος σε οπαδό που ταξίδεψε… από την Αμερική μόνο και μόνο για αυτήν την εμφάνιση!
Όσο περνούσε η ώρα και φτάναμε προς το τέλος, τόσο εμφανιζόντουσαν επιλογές από τον τελευταίο δίσκο, με μικρές παρεμβάσεις από τα δύο προηγούμενα. Οι εξαιρετική απόδοση και των πέντε μελών είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη, παρόλα αυτά δεν χωρά αμφιβολία ότι την παράσταση κλέβει ο Ravaya (Γιώργος Τζαβάρας) στην κιθάρα, μουσικός ο οποίος φαίνεται ότι δίνει την κατεύθυνση στο συγκρότημα και η αναφορά ακριβώς αυτού του γεγονότος από τους ίδιους τους Need την Κυριακή το βράδυ έρχεται σαν μία διαφωτιστική συμπλήρωση. Μοναδικό πταίσμα, κατά την γνώμη μου, ήταν ο προβληματικός ήχος ορισμένες στιγμές, στο σημείο τουλάχιστον που στεκόμουν εγώ (προς τα πίσω δηλαδή), πρόβλημα το οποίο ίσως να σχετίζεται περισσότερο με την ακουστική του χώρου.
Ακόμα όμως και αυτό το μικρό προβληματάκι δεν στάθηκε ικανό να χαλάσει μία μεγάλη γιορτή. Ειδικά δε όταν ακούστηκαν οι νότες του “Orvam” η νύχτα έφτασε σε μία δεύτερη κορυφή. Δεν μπορούσε να δοθεί καλύτερη κατακλείδα από μία αντικειμενικά άψογη εμφάνιση, ενώ οι Need μετρούσαν ήδη σχεδόν 1 ώρα και 40 λεπτά ασταμάτητης παρουσίας στην σκηνή του Kookoo. Μετά το πέρας αυτής της αξιοσημείωτης εκτέλεσης του “Orvam” το ρολόι έδειχνε λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα. Η γιορτή τελείωσε και απ’ ό,τι φάνηκε η καταξίωση έχει φτάσει και μακάρι να αγκαλιάσει και άλλα συγκροτήματα της χώρας. Όπως είπαν και οι ίδιοι οι Need «πάμε για άλλα 10 χρόνια τώρα». Τους το εύχομαι από καρδιάς. Το αξίζουν.
Κάντε το πρώτο σχόλιο