Mother Turtle @ Blue Barrel, 18-12-2016

Από τον Δημήτρη Καλτσά

Το βράδυ της Κυριακής το κρύο ήταν έντονο στην Θεσσαλονίκη και η υγρασία πολύ υψηλή, συνδυασμός αρκετά αποτρεπτικός για μία βραδινή έξοδο. Ειδικά δε αν συνδυαστεί και με το πολύ πρωινό ξύπνημα της Δευτέρας. Τα παραπάνω αποτελούν πολύ καλές δικαιολογίες για να απουσίαζε κάποιος από το συγκεκριμένο live, αλλά με βάση το τι είδαμε και ακούσαμε στο Blue Barrel, τα παραπάνω επιχειρήματα χάνουν κάθε αξία.

Η έναρξη της εμφάνισης των Mother Turtle ήταν προγραμματισμένη για τις 22:30 και τελικά ξεκίνησε με σχεδόν μία ώρα καθυστέρηση. Στο ενδιάμεσο αναλύσαμε μέχρις εσχάτων με τον Πέτρο Παπαδογιάννη τις επιλογές μας στις λίστες με τα κορυφαία albums του 2016 και χωρίς να το καταλάβουμε η ώρα πέρασε. Ο κόσμος που είχε προσέλθει στον πολύ όμορφο και ζεστό συναυλιακό χώρο του Blue Barrel ήταν λιγοστός, αν και αυξανόταν όσο περνούσε η ώρα, χωρίς ωστόσο να ξεπεράσει τα 50 άτομα. Αυτό δεν πτόησε ούτε στο ελάχιστο την μπάντα που έδωσε μία εμφατική και καθόλα εντυπωσιακή μουσική παράσταση. Εκείνο το χιουμοριστικό και αυτοσαρκαστικό «ακολουθούν πολλές εκπλήξεις» στο ξεκίνημα ήταν πέρα για πέρα ειλικρινές…

Η έναρξη δόθηκε με το “The Elf” από το πρώτο album της μπάντας και μερικές άμεσες εντυπώσεις διατηρήθηκαν για όλο το υπόλοιπο live. Πιο συγκεκριμένα, ο ήχος ήταν εξαιρετικός, άψογα ισορροπημένος μεταξύ όλων των οργάνων, ενώ ίσως μόνο τα πλήκτρα του Γιώργου Θεοδωρόπουλου αδικήθηκαν σε κάποια σημεία. Επίσης, η ενορχήστρωση της μπάντας είναι πλέον πλουσιότατη. Το σαξόφωνο του Μπάμπη Προδρομίδη και το βιολί του Αλέξη Κιουρντζιάδη έχουν δέσει άψογα με το υπόλοιπο σχήμα και το ακόμα σημαντικότερο είναι ότι ακόμα και τα παλιότερα κομμάτια ακούγονται πολύ καλύτερα τώρα, κάτι το οποίο ως επίτευγμα φανερώνει την εξαιρετική χημεία του εξαμελούς πλέον σχήματος.

Μετά το επίσης εντυπωσιακό σε απόδοση “Mother Turtle And The Evil Mushroom part 1: The Turtle Conjuration”, ακολούθησαν τα δύο προσωπικά μου αγαπημένα κομμάτια από τους δύο δίσκους της μπάντας: το “Harvest Moon” από το “II” και το “Rhinocerotic” από το ντεμπούτο. Απολαμβάνοντάς τα ζωντανά φάνηκε ο prog πλουραλισμός της μπάντας από το συμφωνικό στοιχείο στο θορυβώδες Canterbury και από την βρετανική «δαντελένια» μελωδικότητα στο σκοτεινό heavy prog της Σκανδιναβίας. Ειδικά όταν όλα αυτά τα στοιχεία αποδίδονται με τέτοια ευκολία και με πολύ ενεργητική σκηνική παρουσία, προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα πως πρόκειται για μία μπάντα ιδανική για live και ειδικά για φεστιβάλ. Η σημαντικότερη εγγύηση για αυτό είναι το πάρα πολύ καλό δέσιμο των Φιλοπέλου και Μπαλτά στο ρυθμικό section που γκρουβάρουν συνεχώς από τα μετόπισθεν.

Το χιούμορ αποτελεί βασικό συστατικό της χημείας, της γενικότερης στάσης, ακόμα και της ίδιας της μουσικής των Mother Turtle. Ακόμα και τα όποια μικρά λαθάκια αποτελούν αφορμή πειράγματος επί σκηνής, γίνονται και αυτά κομμάτι του show, αν και εκμηδενίζονται μετά από εκρηκτικές στιγμές όπως το απίστευτο σόλο του Κώστα Κωνσταντινίδη στο “The Art of Ending a Revolution” και ακόμα περισσότερο στο λατρεμένο “Lady Fantasy” των Camel, όπου έλαμψε και δικαιολόγησε απόλυτα την δηλωμένη λατρεία του για τον Andy Latimer. Αυτά αποκτούν πολύ μεγαλύτερη αξία αν συνυπολογίσει κανείς ότι αυτό το καταφέρνει με μία Les Paul και με άμεσο παίξιμο, χωρίς άλλοθι με περιττά εφφέ και αναλαμβάνοντας παράλληλα πολύ δύσκολες αποστολές και στα φωνητικά.

Μετά το δεκάλεπτο διάλειμμα, η μπάντα επανήλθε με τρεις διασκευές και το εκτενέστερο epic από το καινούργιο album, το “Walpurgi Flame”. Τα πρώτα φωνητικά ανέλαβαν σε ολόκληρο το τμήμα αυτό οι δύο τραγουδίστριες που συμμετέχουν στο album στο συγκεκριμένο κομμάτι, η Μαρία Μαριάδου και η Αλεξάνδρα Σιετή. Το κλίμα ήταν ακόμα πιο εορταστικό, οι ρόλοι πιο μοιρασμένοι και η χημεία ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Στα πρόσωπα όλων ήταν ζωγραφισμένη η ικανοποίηση για μία βραδιά όπου τίποτα δεν μπορούσε να πάει πλέον στραβά.

Το “Stockholm Syndrome” των Muse και το “Cortez the Killer” του Neil Young με τις Μαριάδου και Σιετή αντίστοιχα στο μικρόφωνο αποδόθηκαν εξαιρετικά, το ίδιο βέβαια και το “Walpurgi Flame” και το (πολύ επίκαιρο και διαχρονικότατο) “Halellujah”, ένα ιδανικό κλείσιμο για μία συναυλία που είναι κρίμα να παρακολούθησαν μόνο τόσο λίγα άτομα. Όσο διαφορετικές είναι οι φωνές των δυο τους, άλλο τόσο ταιριάζουν, τόσο μεταξύ τους όσο και με τους Mother Turtle, ειδικά, ίσως, αυτή της Μαριάδου που διαθέτει γρέζι κατηγορίας Joplin και ροκάρει αβίαστα.  

Απ’ ό,τι μάθαμε προς το τέλος το ραντεβού των Mother Turtle με το κοινό της Θεσσαλονίκης θα ανανεωθεί σύντομα και αυτό είναι όχι απλώς ευτυχές, αλλά και αναγκαίο. Πρόκειται για ένα σχήμα που είναι χάρμα ιδέσθαι. Μία σπάνια περίπτωση που μέσα από την εξάντληση των prog κλισέ και τις δαιδαλώδεις δομές απομυθοποιούν κάθε υποψία progressive rock «ανθρωποδιωκτισμού», κάνοντας αυτή τη δύσκολη μουσική να ακούγεται θελκτική για την πλοκή της με σπαρταριστό χιούμορ και αποστομωτικό παίξιμο.

Φωτογραφίες: Blue Barrel