Από την Άννα Δεσποτίδη
Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω ολόκληρο το live με μία λέξη, αυτή θα ήταν «τακτοποιημένο». Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Παρασκευή βράδυ στο αγαπημένο μου Gagarin. Παρόλο που οι πόρτες είχαν ανοίξει μόλις 10 λεπτά πριν, στις 21:30, και είχε ανακοινωθεί ότι η συναυλία δε θα ξεκινούσε πριν τις 22:30, υπήρχε ήδη αρκετός κόσμος. Όσο πλησίαζε η ώρα ο κάτω χώρος του Gagarin είχε γεμίσει, όχι σε δυσάρεστο βαθμό όμως.
Πέντε λεπτά πριν τις 23:00 οι gravitysays_i ανέβηκαν στη σκηνή. Με τη σοβαρότητα που τους χαρακτηρίζει, ο καθένας πήρε τη θέση του και η βραδιά άνοιξε με το “More Than A Matter Of Instinct”,το πρώτο κομμάτι του “Quantum Unknown” (οι κριτικές μας εδώ). Η βραδιά συνεχίστηκε με τα επόμενα δύο κομμάτια του δίσκου, Of “Woe / Migratory Birds” και “Dowser”. Εκεί έγινε η πρώτη παύση όπου ο Μάνος Πατεράκης καλωσόρισε και ευχαρίστησε το κοινό για την παρουσία του.
Καταλαβαίνεις πολλά για ένα συγκρότημα απλά και μόνο κοιτώντας το κοινό του. Γυρίζοντας τη ματιά μου ήταν σα να έβλεπα τον αντικατοπτρισμό του συγκροτήματος. Μια ελάχιστη κίνηση στο ρυθμό της μουσικής, σοβαρότητα και σεβασμός. Και όχι τυχαίοι περαστικοί. Όλοι ήξεραν για πιο λόγο βρίσκονταν εκεί. Είναι γνωστό ότι οι gravitysays_i δεν εμφανίζονται τόσο συχνά ζωντανά, γι’ αυτό όταν σου δίνουν την ευκαιρία αυτή, την αρπάζεις.
Η μουσική πλημμύριζε το χώρο μοναδικά. Το σαντούρι σε ταξίδευε, ενώ η νεοεμφανιζόμενη τρομπέτα έδινε ένα διαφορετικό ήχο. Η σκηνή σκοτεινή, με το χορό των φώτων να κινούνται ταιριαστά. Και το συγκρότημα… σα να ήταν μόνοι τους, σα να μην υπήρχαν τόσα ζευγάρια μάτια να τους κοιτούν αφοσιωμένα. Σοβαροί και συνειδητοποιημένοι, ήρεμοι και ρυθμικοί. Το χαρακτηριστικό κούνημα του κεφαλιού του Mampre Kasardjian αγκαλιά με το μπάσο του. Μια συγκρατημένη έκρηξη του Μάνου Πατεράκη που τον έκανε να απομακρυνθεί για λίγα δευτερόλεπτα από τον νοητό κύκλο που αγκάλιαζε το σαντούρι και το μικρόφωνο. Ένα διακριτικό χαμόγελο από τον Νίκο Ρέτσο. Ταιριαστοί στην εσωστρέφεια και στο συναίσθημα. Σου έδιναν την εντύπωση ότι είναι διαφορετικοί αλλά όλοι μαζί είναι ένα.
Με το τέλος του “Quantum Unknown”, όπου ακούστηκαν όλα τα κομμάτια με τη σειρά του εμφανίζονται στο δίσκο (με την ευκαιρία, οι κριτικές μας εδώ), ακολούθησε ο προηγούμενος δίσκος “The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud”. Το κοινό θύμισε την παρουσία του, αντιδρώντας με φωνές και χειροκροτήματα. Άλλωστε μιλάμε για ένα δίσκο που αποτελεί έναν από τους πιο κορυφαίους ελληνικούς δίσκους των τελευταίων χρόνων. Εκεί έκανε την guest εμφάνισή του ο Κώστας Βλαχογιάννης σαν δεύτερη φωνή, λίγο πριν το τέλος. Και αυτός ο δίσκος ακούστηκε ολόκληρος. Στις 00:15 διακριτικά και χαμηλόφωνα ο Μάνος Πατεράκης καληνύχτισε και ευχαρίστησε. Η μπάντα άφησε τη σκηνή για μόλις 30 δευτερόλεπτα. Επανήλθαν με το “Siamese”, ένα μοναδικό κομμάτι από τον πρώτο τους δίσκο, όπου μετά την ολοκλήρωσή του μας καληνύχτισαν για μια τελευταία φορά και στις 00:30 αποχώρησαν από τη σκηνή.
Μια βραδιά χωρίς εκπλήξεις, χωρίς εκρήξεις, γεμάτη όμορφες μουσικές και ήχους. Όχι φωνές, όχι χέρια στον αέρα. Όχι διάλογοι, όχι διακοπές. Μόνο σεβασμός και συνειδητοποίηση, απόλαυση και συναίσθημα. Όλα τακτοποιημένα…
Setlist: More Than a Matter of Instinct, Of Woe / Migratory Birds, Dowser, An Ivory Heart, Every Man, Quantum Unknown, The Patterns Of Fraud, The Unshakeable Alibi, Delusions Of Grandeur, The “All Things Decay” Nebula, The Finger Of Blame, The Urge Of Identity, The Figures Of Enormous Grey, The Paradox Of Youth, The Farewell Letters. Objects In Mirror Are Closer Than They Appea, Cry-Out, Siamese |
Φωτογραφίες: Άννα Δεσποτίδη, Πάνος Μοσχογιαννάκης (Rule Of Thirds Photography)
Κάντε το πρώτο σχόλιο