Fool in the Box, Blame the Trees @ six d.o.g.s. 07-12-2015

 Από την Λίλα Γκατζιούρα

Δευτέρα, όχι και η καλύτερη μέρα της εβδομάδας, αλλά τουλάχιστον υπήρχε η προσδοκία ότι θα τελειώσει καλά. Με καλή διάθεση, ανέβηκα λοιπόν απευθείας μετά τη δουλειά προς το six d.o.g.s., όπου θα λάμβανε χώρα το live των Fool in the Box για την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου που έγινε λίγες μέρες νωρίτερα, με καλεσμένους τους Blame the Trees που άνοιξαν τη βραδιά. Ο κόσμος είχε αρχίσει να φτάνει ήδη από τις 21:30 με τους περισσότερους να κάθονται απέξω για κουβεντούλα κι ας είχε κρύο, με κάτι ουισκάκια ανά χείρας για χαλάρωση και ζεστασιά και γενικά το όλο κλίμα ήταν ζεστό και ευχάριστο.

Με το που μπήκα μέσα, κατευθύνθηκα πρώτα προς τον πάγκο του merchandise, το οποίο με το ζόρι έβλεπες μες το σκοτάδι, αλλά ευτυχώς οι εξυπηρετικότατες κοπέλες που ήταν εκεί έκαναν καλά τη δουλειά τους με χαμόγελο, παρά την ταλαιπωρία. Αφού προμηθεύτηκα τα «απαραίτητα» -cd, μπλουζάκι, μπύρα-, ανέμενα την έναρξη της συναυλίας.

Γύρω στις 22:00 λοιπόν, σε ένα γεμάτο six d.o.g.s. -να σημειωθεί εδώ ότι ο κόσμος έμεινε μέχρι τέλους- ανέβηκαν στη σκηνή οι Blame the Trees. Λίγο μικρή βέβαια η εν λόγω σκηνή για έξι άτομα, αλλά η αναγκαστικά στατική παρουσία της μπάντας δε φάνηκε να ενοχλεί κανέναν. Ήταν η πρώτη μου επαφή με το group και ομολογώ ότι άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις! Έχοντας κυκλοφορήσει ένα album (κλικ εδώ) η μπάντα ήταν καλά προβαρισμένη με δεμένο παίξιμο. Τα κομμάτια ακούγονται πολύ καλύτερα live και προσωπικά ξετρελάθηκα με τις πολλές αλλαγές και τα απότομα κοψίματα στον ήχο, αν και την προσοχή τραβάει η κυρία του συγκροτήματος με τη γλυκιά παρουσία της και κυρίως με την αιθέρια φωνή της. Ο συνδυασμός ambient περασμάτων με πολύ groove (τα κομμάτια σχεδόν τα χόρευες) έκανε την όλη ακρόαση απολαυστική και με έκανε να ξεχάσω την όποια κούραση της ημέρας. Τα progressive στοιχεία είναι πολλά, απορώ πως δεν τους είχα ανακαλύψει νωρίτερα, αλλά ας είναι και τώρα. Σε πολύ καλή φόρμα ο Πάνος Ροδόπουλος στα drums, το μπάσο του Θεοδόση ακουγόταν πιο δυνατά όσο περνούσε η ώρα, ενώ το lead στον ήχο έδινε η κιθάρα του Χάρη Λαμπίρη και τα πλήκτρα του Γιώργου Καριώτογλου. Ο δε υπερκινητικός Μιχάλης (των Friend of Gods) στο βάθος με την κιθάρα του έδινε την απαραίτητη πινελιά στην όλη εμφάνιση.

 Μόνα αρνητικά, κάποια μικροπροβλήματα στο μπάσο, που καλύφθηκαν κατά το δυνατόν εντέχνως (ή είσαι ομάδα ή δεν είσαι), ενώ σε σημεία η φωνή της τραγουδίστριας, της Ναταλίας, φαινόταν να ακούγεται χαμηλά σε σχέση με το μουσικό χαμό που γινόταν πίσω της. Pas mal παιδιά, ελπίζω να σας ξαναδούμε σύντομα και όσοι δεν τους έχετε δει, μη χάσετε την ευκαιρία σε επόμενη εμφάνιση.

Και αφού ζεσταθήκαμε καλά-καλά από την εμφάνιση των Blame the Trees, έφτασε η ώρα για τους πρωταγωνιστές της βραδιάς.  Ήταν η δεύτερη φορά που θα παρακολουθούσα ζωντανά τους Fool in the Box, αλλά καθώς η πρώτη εμπειρία ήταν ακουστική (κλικ εδώ), είχα κάτι διαφορετικό να περιμένω. Μια αδιαθεσία του μπασίστα ήρθε να αγχώσει λιγάκι τα πράγματα, χωρίς όμως να πτοηθεί κανείς. Δε νομίζω ότι υπήρξε ένας που να αμφέβαλε για το τι επρόκειτο να παρακολουθήσουμε… Λόγω όμως αυτού του απρόοπτου, το πλάνο της playlist άλλαξε λιγάκι ώστε η διάρκεια του live να συντμηθεί (και είναι αλήθεια πως θέλαμε κι άλλο). Παρόλα αυτά, ο Άγης Βουγάς (μπάσο) αποδείχθηκε ο ήρωας της βραδιάς, αφού αντεπεξήλθε επάξια στο ρόλο του και μας έκανε όλους να αναρωτιόμαστε «μα, δηλαδή αν ήταν καλά πώς θα έπαιζε;!!!»

 Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: τη μέρα αυτή πολλοί την περίμεναν χρόνια -στην κυριολεξία-, με αποτέλεσμα η συγκίνηση να είναι διάχυτη κατά τη διάρκεια του live (ναι, είδα ΚΑΙ βουρκωμένα μάτια). Η μπάντα μας χάρισε ένα killer θέαμα, άψογα εκτελεσμένο με μια γκάμα που περιελάμβανε κομμάτια τόσο από τον καινούργιο ομώνυμο δίσκο τους, όσο και από το πρώτο τους EP “Faces” (οι κριτικές μας εδώ), μέχρι και διασκευές! Δε θα μπω σε λεπτομέρειες σε ό,τι αφορά το νέο υλικό (μπορείτε να ακούσετε το album εδώ, θα ακολουθήσει σύντομα ανάλυση κι από εμάς), απλώς θα πω αυτό: τα σπάει. Και τα παιδιά τα σπάσανε. Το τρίο φαίνεται να έχει δέσει πολύ καλά και αυτό βγαίνει στην απόδοσή τους. Ο Γιώργος Ράδος στα drums ήταν η σταθερή δύναμη της βραδιάς, ενώ ο Απόλλων Αβατάγγελος με την ιδιαίτερη φωνή του και συντροφιά την κιθάρα του γέμιζε τη σκηνή όντας άξιος front man. Ο ήχος ευτυχώς ήταν καλός καθόλη τη διάρκεια και η παρουσία του τρίο είχε κίνηση, ένταση και πάθος με το κοινό να ανταποκρίνεται τραγουδώντας, χορεύοντας, χειροκροτώντας…Πραγματικά δε μπορώ να διαλέξω κάποιο κομμάτι ως highlight της βραδιάς για τον απλούστατο λόγο ότι τα χτυπήματα ήταν απανωτά! Αξίζει να αναφερθεί η στιγμή που η μπάντα αποφάσισε να κάνει ένα πέρασμα ως  φόρο τιμής στον προσφάτως εκλιπόντα Scott Weiland παίζοντας το Plush των Stone Temple Pilots, κίνηση που το κοινό υποδέχθηκε με ενθουσιασμό και συγκίνηση κι ας μην ήταν ολόκληρο το κομμάτι.

Αν σκεφτεί κανείς ότι ακούς από κόσμο που τους έχει δει πολλές φορές ότι ήταν ίσως η καλύτερη έως τώρα ζωντανή τους εμφάνιση και από άτομα γύρω σου, που δεν είναι απλώς φίλοι, αλλά και του «χώρου», ότι οι Fool in the Box είναι για τον μεν η αγαπημένη και για την δε η καλύτερη ελληνική μπάντα (ονόματα/παρατσούκλια δε λέμε) μπορείτε να καταλάβετε για τί περίπτωση μιλάμε! Πρόκειται σαφώς για συγκρότημα που σε κερδίζει στα live. Και μη σας παραπλανεί το όνομα, η μουσική τους είναι περισσότερο για όσους σκέφτονται outside the box.

Δεν θα τους χάσετε την επόμενη φορά, ε;