Crippled Black Phoenix – Great Escape

Εισαγωγή: Christos Minos
20 / 12 / 2018

With this year’s Great Escape, Crippled Black Phoenix reach their eleventh official album release. Having consolidated their personal style into dark psychedelic music with progressive and post-rock elements, they do not detract from this. With a duration of over an hour, the album is an ambitious project. But does the music of the album have the potential to support it?

The same recipe doesn’t always deliver

The strange cover portraying a horse flying in the air gives the sense of escape that the title and content of the album want to express. The words of philosopher Alan Watts introduce the basic idea: the need to deviate from social norms tjat condemn differentiation. What happens in the songs that follow is the confession of a wounded mind trying to discuss with the listener explaining what they actually hear. Justin Greaves tries to find a way out of the dark paths of his mind and to express his anxieties without hesitation. What he seeks is to heal his wounds and the right to be able to do so with no shame.

The lyrical content of the album is therefore strongly emotionally charged and the music tries to follow their spirit. To You I Give is a beautiful dark piece, the melancholic melodies of which are seductive in the almost ten minutes of its duration. The instrumental Uncivil War sinks us even deeper into the atmosphere of the album. Upon the electronic melodies, the scattered prog elements, the mainstream rock sounds, the post-rock element and the Pink Floyd influence (the three-part sel-titled song is almost a tribute to them), Crippled Black Phoenix try to create their own environment of this purely introvert album. The problem that occurs as the music flows is that it succumbs to the weight of its long duration. Many tracks of the record sound relatively uninteresting and the experiments on which they rely are not convincing for their success.

Nevertheless, undoubtedly there are remarkable songs such as Times, They Are A’Raging or Slow Motion Breakdown (the heaviest track of the album) are a minority compared to the several other rather uninteresting ones. From one point onwards, Great Escape kneels under its self-reference: it tries to express more than it can musically support. In the end, the impression created is that it is an album that can hardly keep the listener interested.

To be honest, I never considered Crippled Black Phoenix a great band. Their long discography includes many interesting albums that, like the one presented here, suffer from contradictions. Good songs and quite indifferent ones do coexist, creating a result that unfortunately does not go beyond mediocrity. Great escape is not an exception.

6 / 10

Christos Minos

Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος
20 / 12 / 2018

Oι Crippled Black Phoenix με το Great Escape φθάνουν αισίως στην ενδέκατη επίσημη full-length κυκλοφορία τους. Έχοντας παγιώσει το προσωπικό τους στυλ σε μια σκοτεινή ψυχεδελική μουσική με αρκετά προοδευτικά και post-rock στοιχεία, εδώ δεν απάδουν ως προς αυτό. Με διάρκεια που υπερβαίνει τη μια ώρα ο δίσκος συνιστά ένα φιλόδοξο εγχείρημα. Η μουσική του δίσκου όμως έχει τη δυναμική να το υποστηρίξει;

H ίδια συνταγή δεν αποδίδει πάντα

Το περίεργο εξώφυλλο με ένα άλογο που ίπταται στον αέρα δίνει μάλλον την αίσθηση απόδρασης που θέλει να εκφράσει ο τίτλος και το περιεχόμενο του δίσκου. Τα λόγια του φιλόσοφου Alan Watts μας εισάγουν στην ιδέα που περιστρέφεται ο δίσκος: την ανάγκη να παρεκκλίνει κάποιος από τις επιταγές του κοινωνικού κανόνα που καταδικάζει την διαφορετικότητα. Αυτό που ακολουθεί στα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου είναι η εξομολόγηση ενός πληγωμένου μυαλού που προσπαθεί να συνομιλήσει με τον ακροατή εξηγώντας του όσα τον κατατρύχουν. Ο Justin Greaves προσπαθεί να βρεί διέξοδο από τις σκοτεινές ατραπούς του μυαλού του και να καταθέσει τις αγωνίες του χωρίς ενδοιασμό. Αυτό που αναζητά είναι ίαση για τις πληγές του και το δικαίωμα να μπορεί να το πράξει χωρίς  να ντρέπεται για αυτό.

Το στιχουργικό περιεχόμενο του δίσκου είναι συνεπώς έντονα συναισθηματικά φορτισμένο και η μουσική που καλείται να το επενδύσει προσπαθεί να συμπορευτεί με το πνεύμα τους. Το To You I Give είναι ένα όμορφο σκοτεινό κομμάτι του οποίου οι μελαγχολικές μελωδίες στα σχεδόν δέκα λεπτά της διάρκειας του είναι σαγηνευτικές. Το ορχηστρικό Uncivil War μας βυθίζει ακόμα περισσότερο στην ατμόσφαιρα του δίσκου. Πάνω στις ηλεκτρονικές μελωδίες, τα διάσπαρτα prog στοιχεία, αναφορές από mainstream ροκ ήχο, το post-rock αλλά και τους Pink Floyd (το χωρισμένο σε τρία μέρη ομώνυμο τραγούδι είναι σχεδόν ένας φόρος τιμής προς αυτούς), οι Crippled Black Phoenix προσπαθούν να δημιουργήσουν το περιβάλλον του εσωστρεφούς δίσκου. Το πρόβλημα που εμφανίζεται οσο κυλάει ο δίσκος είναι πως αυτός υποκύπτει στο βάρος της μεγάλης του διάρκειας. Πολλά κομμάτια του δίσκου ακούγονται σχετικά αδιάφορα και οι όποιοι πειραματισμοί πάνω στους οποίους βασίζονται δεν πείθουν για την επιτυχία τους.

Αναμφίβολα αξιόλογα τραγούδια υπάρχουν όπως τα Times, They Are A’Raging ή το Slow Motion Breakdown (το πιο σκληρό κομμάτι του δίσκου), τα οποία είναι μειοψηφία απέναντι στα πολλά αδιάφορα που απαρτίζουν το δίσκο. Από ένα σημείο και μετά το Great Escape γονατίζει κάτω από την αυτοαναφορικότητά του: προσπαθεί να πει περισσότερα πράγματα από όσα μπορεί να υποστηρίξει μουσικά. Στο τέλος η εντύπωση που δημιουργείται είναι πως πρόκειται για ένα δίσκο που δύσκολα μπορεί να κρατήσει τον ακροατή.

Για να είμαι ειλικρινής ποτέ μου δεν θεώρησα τους Crippled Black Phoenix μια σημαντική μπάντα. Η μεγάλη τους δισκογραφία έχει ενδιαφέροντες δίσκους που όμως όπως και ο παρουσιαζόμενος πάσχουν από αντιφάσεις. Καλά κομμάτια και αρκετά αδιάφορα συνυπάρχουν πολλές μαζί δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα που δυστυχώς δεν ξεπερνάει την μετριότητα. Το Great escape δεν αποτελεί την εξαίρεση.

6 / 10

Χρήστος Μήνος