Mother Turtle – Three Sides to Every Story

Intro: Panagiotis Stathopoulos
Translation: Lefteris Statharas

Since 2011, Mother Turtle have been developing their ideas in multidisciplinary music ensembles. In four albums that move the mind through a true, attractive and constantly evolving progressive rock perception, Mother Turtle deposit a diverse soundscape that doesn’t seem to fit any specific genre.

In 2013 their self-titled debut was released, an album with perspectives, rich style, voluminous orchestrations and harsh complexion. The follow up was II, three years later, where the eclecticism of the group acquires new dimensions and dynamics, the symphonic dimensions of their style spread in a bigger room, plus the fact that their self-confidence arose and pushed them in jazz-rock directions through the Canterbury tradition (our reviews here).

In 2018, the exciting Zea Mice was released which intensified the fusion character of the band, further digesting their purpose from different places in the world map (and eastern) and some –‘90s and later – space prog elements expands creatively their jam aspects (our reviews here).

[bandcamp width=100% height=120 album=1232499732 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Less is more and more

This album will bring a new look both in the way the band is built, and in the material that will represent a new era for the band. A new outlook that seems to not alter the existing ideological base or the possibilities and prospects their style had until today.

The first significant change in the norm of Mother Turtle concerns the band line up where they had settled as a sextet. Now they rely in half the members with Kostas Konstantinidis (guitar, guitar synths, keyboards, vocals), George Filopelos (bass, vocals) and George Baltas (percussion, vocals). The second reasonable and inevitable change corresponds to the redefinition of their orchestrating practice, and how this would allow them to perform their ideas in the shape of a single track.

Following their standard routine, in Three Sides In Every Story they defy the norms, not only in the frame of the whole vision they formulate, but also in each of the compositions, where pluralism, the variety in melodic and rhyrhmic escalations are charming. This mentality is usually apllied in big bands. In this case, the expressiveness of Mother Turtle works magnificently. Therefore, the question about the orchestration is answered and the success of the three-piece band lies in a consistent and fluid collaboration of the individual units, where the archetype of guitar – bass – drums, with some additional keyboards, introduce a wonderful effectiveness in the formation and implementation of the songs.

There are some parts that dominate in the sonic mosaic of the fourth LP. From those, I think that we’ll surely choose the fulfillment of their need to sound different in each of the three songs of the album, and simultaneously manage to keep the character and the peculiarity of their music. They expand the limits of their style both in length, adding more ingredients, and in width, working further in the already exploited and conquered elements of their songwriting style. After all, they explain themselves in the title: they present us three sides to every story. And they successfully and emphatically do so.

You catch yourself in ecstasy with the changes of style like in the opener Zigu Zigu, where the constant slalom from heavy rock (with some post-Hendrix / post grunge elements), and the cyclic cerebral patterns engine up in a humoristic narration line by Konstantinidis. It’s also this feeling or rather the proof that the band moves wonderfully between avant-garde experiments, improvised structures with a clear organic core and elements of songwriting, that with the widely known sense, it’s hard to categorize it in terms of songwriting.

These thoughts, these conclusions if you will, find a headrest in A Christmas Postcard From Kim a wholeheartedly hybrid act. A sequence of orientations that just like the previous track, entitled Notwatch will pinpoint their choice to regulate the moods and the emotional burdens through the sharpening of their soundscapes and the planking of the intensity between the instruments. Under these circumstances, Mother Turtle will showcase more of their graces, crossing through the fields of the US 90s alternative rock  (mainly grunge) and sometimes even a metal dimension. What’s also important is the fact that in less than 40 minutes it is evident that this band will not sacrifice their sensuality for any self-indulgence. On the contrary, their technical expertise happily intensifies their mark to the listener.

In 9 years of musical life, and with Thessaloniki as a base, Mother Turtle have served a weave of audio snapshots that the past of the progressive (and not only) rock incorporates creatively the present that they constructively plan and the future that they patiently prepare.

8.5 / 10

Panagiotis Stathopoulos

2^nd opinion

Three are the members of Mother Turtle, and three are songs in their new album, with Zigu Zigu starting with a Rush-like heavy riff that grabs you by the throat. The plays of Konstantinidis do not leave any space for doubt for his guitar talent and the flawless rhythm section of Filopelos / Baltas changes the rhythms and moods with ease. The fantastic Notwatch excites with the jazz-rock / fusion melodies, while the psychedelic experimentations, the sampling of a folk song and the dynamic heavy prog finale certify the ease in which the band can move between different genres in the same composition. The magnum opus of the album with the amazing title A Christmas Postcard From Kim starts with some more amazing riffs with an intense Jerry Cantrell feel, while the following influences parade: heavy guitars that at times are very metal, very dark atmosphere, modern approach and all of that goes through their personal filter.

Mother Turtle sound -maybe for the first time- so tight but at the same time so relaxed. It seems that they have found a unique chemistry. Three Sides To Every Story  gives the impression that is the result of endless rehearsals that they wholeheartedly enjoyed. For the third time Mother Turtle will be in my personal top-10 of the year. Oh, and this is the best album art for this year…

9 / 10

Paris Gravouniotis

Εισαγωγή: Παναγιώτης Σταθόπουλος
Μετάφραση: Λευτέρης Σταθάρας

Με βάση τη Θεσσαλονίκη και με αρκούντως ιδιότυπη γραφή, οι Mother Turtle αναπτύσσουν από το 2011 τις ιδέες τους. Σε τέσσερα άλμπουμ που κινητοποιούν το νου μέσα από μια αληθινή, ελκυστική και διαρκώς εξελισσόμενη progressive rock αντίληψη, καταθέτουν μια ηχητική ποικιλομορφία που δεν εμπίπτει σε καμιά στεγνή κατηγοριοποίηση.

Το 2013 ήρθε το ομώνυμο ντεμπούτο με άποψη και προοπτικές, με πλούσιο ύφος, ογκώδεις ενορχηστρώσεις και σκληρή χροιά (οι κριτικές μας εδώ). Ακολούθησε το ΙΙ μια τριετία μετά, όπου η εκλεκτικότητα του γκρουπ αποκτά νέες διαστάσεις και δυναμική, οι συμφωνικές διαστάσεις της τεχνοτροπίας τους απλώνονται σε περισσότερο χώρο, διαφαίνεται περισσότερη αυτοπεποίθηση, η οποία σπρώχνει και σε jazz-rock κατευθύνσεις μέσω της Canterbury παράδοσης (οι κριτικές μας εδώ).

Κι έρχεται το 2018, με ένα ακόμη δίσκο, το συναρπαστικό Zea Mice, ένα έργο που εντείνει τον fusion χαρακτήρα τους αφομοιώνοντας σκοπούς από διάφορα σημεία του παγκόσμιου χάρτη (κι ανατολίτικα) και αρκετά -’90s και μεταγενέστερα- space prog στοιχεία και επεκτείνει δημιουργικά τις jamming πτυχές τους (οι κριτικές μας εδώ).

[bandcamp width=100% height=120 album=1232499732 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Less is more and more

Πρόκειται για μια επιστροφή που θα επιφέρει μια καινούργια ματιά τόσο στον τρόπο οργάνωσης του σχήματος όσο και στο υλικό που θα εκπροσωπήσει τη νέα τάξη πραγμάτων. Μια νεοφερμένη οπτική, που μοιάζει να μην αλλοιώνει τόσο με την ήδη υπάρχουσα ιδεολογική του βάση, όσο και τις πιθανότητες και προοπτικές στις οποίες ξανοιγόταν μέχρι και σήμερα η τεχνοτροπία του.

Η πρώτη και πραγματικά σημαντική μεταβολή στην «κανονικότητα» των Mother Turtle αφορά ευθέως τη συγκρότησή τους· εκεί που είχαν κατασταλάξει σε μια εξαμελή σύνθεση, θα στραφούν σε μια φρέσκια μορφή επαφιόμενοι στο μισό αριθμό συμβαλλομένων, τους Κώστα Κωνσταντινίδη (κιθάρες, synth κιθάρας, πλήκτρα, φωνητικά), Γιώργο Φιλοπέλου (μπάσο, φωνητικά) και Γιώργο Μπαλτά (κρουστά, φωνητικά). Κι η δεύτερη, εύλογα και αναπόφευκτα, αντιστοιχεί στον επανακαθορισμό της ενορχηστρωτικής τους πρακτικής, καθώς και στο πώς αυτή (η πρακτική) θα αποδώσει τις ιδέες τους σε σουλούπι μεμονωμένου κομματιού.

Ακολουθώντας την πάγια τακτική τους, στο Three Sides In Every Story αψηφούν τις φόρμες, όχι μόνο στο πλαίσιο του συνολικού οράματος που μας διατυπώνουν εδώ, αλλά ακόμη και σε καθεμία από τις ξέχωρες συνθέσεις, όπου ο πλουραλισμός, η ποικιλία σε κλιμακώσεις, μελωδικά και ρυθμικά μιλώντας, σαγηνεύουν. Είτε αυτή η νοοτροπία εφαρμόζεται με πολυμελή μπάντα και με πληθώρα οργάνων, είτε, εν προκειμένω, με φειδώ σε άτομα και όργανα, η εκφραστικότητα των Mother Turtle λειτουργεί καταπληκτικά. Συνεπώς, απαντάται άμεσα η σχετική με την ενορχήστρωση ερώτηση, με την επιτυχία του συμπαγούς-τριμελούς πια σχήματος να έγκειται σε μια αρκούντως συνεκτική και ρέουσα σύμπραξη των επιμέρους μονάδων, όπου το αρχέτυπο του ροκ ήχου κιθάρα-μπάσο-ντραμς, μαζί με τα πληκτροφόρα, συστήνουν μια εξαίσια αποτελεσματικότητα στην διάρθρωση και εκτέλεση των συλλήψεών του.

Υπάρχουν ορισμένα σημεία που κυριαρχούν στο ψηφιδωτό ήχων που παρουσιάζει το σύνολο στη διάρκεια του τέταρτου LP του. Από αυτά, θαρρώ, πως σίγουρα θα ξεδιαλέξουμε την εκπλήρωση της ανάγκης τους να ακούγονται διαφορετικοί σε καθένα από τα τρία κομμάτια του δίσκου και συγχρόνως να κατορθώνουν να διατηρούν το χαρακτήρα και την ιδιοτυπία της άποψής τους. Επεκτείνουν λοιπόν τα όρια του ύφους τους τόσο κατά μήκος, προσθέτοντας κι άλλα συστατικά, όσο και κατά πλάτος, δουλεύοντας τα ήδη αξιοποιημένα και σε περιπτώσεις κατακτημένα στοιχεία της γραφής τους. Άλλωστε, μας εξηγούνται από τον τίτλο: τρεις αλλιώτικες εκδοχές της ίδιας ιστορίας κλήθηκαν να μας πουν. Και το πράττουν επιτυχώς και εμφατικά.

Πιάνεις, λοιπόν, τον εαυτό σου να εκστασιάζεται με τις εναλλαγές ύφους, όπως λ.χ. στο εναρκτήριο Zigu Zigu, όπου τα συνεχή σλάλομ από heavy rock (με κάποιες post-Hendrix/post-grunge απολήξεις) και τα κυκλικά μοτίβα εγκεφαλικότητας καταλήγουν σε μια χιουμοριστική γραμμή αφήγησης από τη φωνή του Κωνσταντινίδη. Είναι κι αυτή η αίσθηση ή μάλλον απόδειξη πως το γκρουπ πορεύεται υπέροχα σαν κοινός τόπος μεταξύ avant-garde πειραματισμού, αυτοσχέδιων δομών με πλήρως οργανικό πυρήνα και συστατικά τραγουδοποιίας, που με την ευρέως διαδεδομένη έννοια, δύσκολα τη λογίζεις ως τραγουδοποιία.

Αυτές οι σκέψεις, αυτά τα συμπεράσματα, αν θέλετε, βρίσκουν αποκούμπι στο A Chistmas Postcard From Kim, μια καθόλα υβριδική πράξη. Μια αλληλουχία προσανατολισμών που όπως και στο προηγηθέν αυτού track, ονόματι Notwatch, θα καταδείξει την επιλογή τους να ρυθμίζουν διαθέσεις και συναισθηματικά φορτία μέσα από την όξυνση των ηχοχρωμάτων τους και το παλαντζάρισμα των εντάσεων μεταξύ των οργάνων. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι Mother Turtle θα αναδείξουν κι άλλες χάρες τους, περνώντας πότε στα εδάφη του αμερικανικού εναλλακτικού ροκ της δεκαετίας του ’90 -του grunge παρόντος- και πότε σε μια metal διάσταση. Κι είναι επίσης σημαντικό, το γεγονός ότι σε κάτι λιγότερο από 40 λεπτά ηχογράφησης γίνεται σαφές ότι το προκείμενο γκρουπ δεν θυσιάζει την αισθαντικότητά του προς χάριν οποιασδήποτε τεχνικής στην εκτέλεση των εμπνεύσεών του. Το αντίθετο, η τεχνική τους κατάρτιση εντείνει ευφορικά τον αντίκτυπό τους στον ακροατή.

Σε εννέα χρόνια μουσικής ζωής και με ορμητήριο τη συμπρωτεύουσα, οι Mother Turtle έχουν επιδοθεί σε μια συνύφανση ηχητικών στιγμιοτύπων που και το παρελθόν του προοδευτικού (κι όχι μόνο) ροκ εντάσσουν δημιουργικά και το παρόν του σκαρώνουν εποικοδομητικά και το μέλλον του προετοιμάζουν υπομονετικά.

8.5 / 10

Παναγιώτης Σταθόπουλος

2^η γνώμη

Τρία τα μέλη των Mother Turtle, τρία και τα κομμάτια του νέου τους δίσκου, με το Zigu Zigu να ξεκινά με ένα heavy riff ala Rush που σε αρπάζει από τον λαιμό. Οι πενιές του Κωνσταντινίδη δεν αφήνουν περιθώριο αμφισβήτησης του κιθαριστικού του ταλέντου και το αψεγάδιαστο rhythm section των Φιλοπέλου / Μπαλτά αλλάζει τους ρυθμούς και τις διαθέσεις με χαρακτηριστική άνεση. Το εξαιρετικό Notwatch συναρπάζει με τις jazz-rock / fusion μελωδίες του, ενώ οι ψυχεδελικοί πειραματισμοί, το σαμπλάρισμα ενός παραδοσιακού τραγουδιού και το δυναμικό heavy prog φινάλε πιστοποιούν την άνεση με την οποία μπορούν να κινούνται μεταξύ διαφορετικών υφών μέσα στην ίδια τη σύνθεση. Το magnum opus του δίσκου με τον θεϊκό τίτλο A Christmas Postcard From Kim ξεκινάει με μερικές ακόμη riff-άρες με έντονο Jerry Cantrell χρώμα, ενώ κατόπιν οι επιρροές τους παρελαύνουν: heavy κιθάρες που σε σημεία είναι εντελώς metal, θεοσκότεινη ατμόσφαιρα, jazzy και trippy περάσματα, γυναικεία zeuhly φωνητικά, χορωδιακά σημεία, σύγχρονη προσέγγιση, όλα περασμένα μέσα από το προσωπικό τους φίλτρο.

Οι Mother Turtle ακούγονται ίσως για πρώτη φορά τόσο σφιχτοδεμένοι αλλά και χαλαροί ταυτόχρονα, καθώς φαίνεται πως έχουν βρει μια μοναδική χημεία μεταξύ τους. Το Three Sides To Every Story σου βγάζει την αίσθηση ότι είναι το αποτέλεσμα ατελείωτων προβών που τις ευχαριστήθηκαν με την ψυχή τους. Για τρίτη φορά λοιπόν η Μαμά Χελώνα στο προσωπικό μου top-10 της χρονιάς! Α, επίσης το κορυφαίο εξώφυλλο για φέτος.

9 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης