Sacri Monti – Waiting Room for the Magic Hour

Intro: Thomas Sarakintsis
15 / 09 / 2019

It is common knowledge that since four (or more) years ago the deep underground scene is boiling on the other side of the Atlantic. This trend has given us some very good samples of vintage rock and especially when these bands don’t simply copy the old sound they make great albums. All of this has been and still is evident beyond the wider prog rock scene. In 2015, Sacri Monti from San Diego, USA debuted with their self-titled LP and presented a serious, robust and heavy psychedelic, guitar-oriented, fuzzy, tripped-out rock in the vein of Hawkwind and Mondo Drag filtered through Rocky Erickson’s discography with Jimi Hendrix and Tony Iommi guitar style. They have since returned in 2017 with a split 7 “with Harsh Toke and Joy shorts.

[bandcamp width=100% height=120 album=398390579 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

2019: west coast rock music

Sacri Monti pair with bands like Radio Moscow and Monarch (this year’s Beyond the Blue Sky is worth your attention), as Anthony Meier (bass) and Thomas DiBenedetto (drums in Sacri Monti, guitars in Monarch) participate. In general, the origins and intentions of the bands mentioned so far, with the exception of the straightforward bluesy hard ‘n’ heavy style of Radio Moscow, are similar. This shows the dynamics of the scene and the high aesthetic level of the new American bands, not being entirely related to that of the corresponding European ones.

When an album starts with a composition like Waiting Room for the Magic Hour then the expectations for what follows increase. The quintet welcomes us with unimaginable high octane sparkling hard rock to the standards of Mahogany Rush, Grand Funk Railroad and U.F.O. (does Brenden Dollar’s voice remind of Phil Mogg or is it just me?) where guitars and drums offer electrifying dances. This is without a doubt the best hard rock song of the year. Although the band appears so energetic from the get go, things get more relaxed from the second track.

Songs like Fear and Fire and Gone from Grace remind us of their debut album, trippy but with less intense improvisation (without the absence of heavy bursts) and a tendency for a more structured composition. Now even the stunning choruses, missing from the Sacri Monti LP, contribute to a more targeted result. Songs such as the rather trippy Starlight, Affirmation that stands out for its nostalgic pessimism alongside the aforementioned ones, the Zeppel-ish southern ballad You Beautiful Demon, are dedicated to an overtly homogeneous and compact psych-like grid made of Floyd-ian psychedelia, jam rock, proto-metal, prog rock and heavy hammond rock. There are also clever breaks between the compositions (Armistice, Waiting in Malcesine), which, make the whole even more psych (especially the second), they do not cut give something special.

It is a fact that during the first few hearings this not-so-smooth transition from the inaugural hard rock of the debut to Fear and Fire‘s mid 70’s Floyd and everything that follows, the mark was anything but positive. Waiting Room for the Magic Hour needs patient listening, because these Americans have unparalleled inspiration and do not offer something over-simplified. It is also important that in this alum they do not follow the path they had carved with Sacri Monti, however they are gradually changing their compositions moving to a more relaxed mood, offering one more exciting album. Heavy as much as it should be and a thorough exploration of sound and emotions. Complex with passion and knowledge of the sound they love. Recommended for prolonged hearings.

8 / 10

Thomas Sarakintsis

2^nd opinion

The fact that I consider Sacri Monti’s 2015 debut as one of the top heavy psych albums of the decade made listening to Waiting Room for the Magic Hour a very interesting process. The recipe here is more or less the same. The purely US heavy psych is built on prog structures with the typical breaks and theme changes, alongside proto-metal explosions and heavy doses of groovy 70s hard rock based on the west coast origin of the band members. The production is once again balanced and purely vintage, this time perhaps more noisy and ‘thorny’ than what their material needs. This is fortunately overshadowed by the spectacularly high level of the songs and the so comfortable and ‘open’ rocking style of play that is nowadays pretty rare. Where most people want to impress with pointless technique, Sacri Monti mesmerize because they manage to play amazingly and they play their souls out.

8 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Θωμάς Σαρακίντσης
15 / 09 / 2019

Είναι σαφές ότι εδώ και μία τετραετία (ίσως και λίγο παραπάνω) το βαθύ underground κοχλάζει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Η αυτή τάση έχει επιδείξει ορισμένα πολύ καλά δείγματα παλιακού rock ιδωμένα μέσα από την πραγματικότητα που θέλει τις vintage μπάντες όταν δεν είναι με το στανιό παρελθοντολάγες να ποιούν εξαιρετικές δημιουργίες. Όλα αυτά ίσχυσαν και ισχύουν (και) πέραν του ευρύτερου prog. Παραμερίζοντας τις όποιες γενικές κρίσεις και γυρνώντας στο 2015, οι Sacri Monti από το Σαν Ντιέγκο των Η.Π.Α. ντεμπούταραν με το ομότιτλο LP τους και μας παρουσίασαν ένα σοβαρό, στιβαρό και βαρύ ψυχεδελικό guitar-oriented fuzzy tripped-out rock ωσάν οι Hawkwind και οι Mondo Drag να φιλτράρονται μέσα από τη δισκογραφία του Rocky Erickson με τον Jimi Hendrix και τον Tony Iommi να κραδαίνουν την εξάχορδη. Έκτοτε επανήλθαν το 2017 για ένα split 7″ με τους συντοπίτες τους Harsh Toke και Joy.

[bandcamp width=100% height=120 album=398390579 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

2019: το rock της δυτικής ακτής

Οι Sacri Monti συγγενεύουν με μπάντες τύπου Radio Moscow και Monarch (αξίζει να δοθεί η δέουσα προσοχή στο φετινό Beyond the Blue Sky), καθώς οι Anthony Meier (μπάσο) και Thomas DiBenedetto (τύμπανα στους  Sacri Monti, κιθάρες στους Monarch) συμμετέχουν σε αυτές. Γενικότερα οι καταβολές και οι προθέσεις μεταξύ των συγκροτημάτων που αναφέρθηκαν ως τώρα, αν εξαιρεθεί το straightforward bluesy hard ‘n’ heavy ύφος των Radio Moscow, είναι παρόμοιες. Αυτό δεικνύει τη δυναμική της σκηνής και το αισθητικό πρόσημο των νέων αμερικανικών σχημάτων, όντας όχι απολύτως συναρτώμενο με αυτό των αντίστοιχων ευρωπαϊκών.

Όταν ένας δίσκος εκκινεί με μία σύνθεση σαν το Waiting Room for the Magic Hour τότε οι προσδοκίες για τη συνέχεια του ακροάματος αυξάνονται. Το κουιντέτο μάς καλοσωρίζει με ένα αδιανόητης ενέργειας αστραποβόλο hard rock υψηλών οκτανίων στα πρότυπα των Mahogany Rush, Grand Funk Railroad και U.F.O. (μονο σ’ εμένα η χροιά του Brenden Dollar θυμίζει Phil Mogg;) όπου κιθάρες και τύμπανα προσφέρουν ηλεκτροφόρες δόσεις από ξεσηκωτικούς ρυθμούς. Πρόκειται δίχως καμία αμφιβολία για το καλύτερο hard rock κομμάτι της χρονιάς. Παρόλο που το σχήμα εμφανίζεται εξ αρχής φουριόζο, εφεξής οι εντάσεις χαλαρώνουν, από το δεύτερο κομμάτι κιόλας.

Τραγούδια όπως το Fear and Fire και Gone From Grace δορυφορούν με αποδομημένο τρόπο το παρθενικό τους άλμπουμ, ήτοι trippy αλλά με σαφώς λιγότερα έντονο αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα (δίχως την απουσία των heavy ξεσπασμάτων) και μία τάση για μία πιο συγκροτημένη δομή σύνθεσης. Πλέον ακόμη και τα εκπληκτικά refrains, γεγονός που εξέλειπε από το Sacri Monti LP, συμβάλουν σε ένα πιο στοχευμένο αποτέλεσμα. Κομματάρες όπως το ταξιδιάρικο μελίρρυτο Starlight, το Affirmation που ξεχωρίζει για τον νοσταλγικό πεσιμισμό του μαζί τα εξαιρετικά προαναφερθέντα, την Zeppel-ινική southern μπεκρομπαλάντα You Beautiful Demon, αφοσιώνονται σε ένα απροκάλυπτα ομοιογενές και συμπαγές πλέγμα το οποίο απαρτίζεται από Floyd-ική ψυχεδέλεια, heavy psych, jam rock, proto-metal, prog rock και heavy hammond rock. Υφίστανται και ευσύνοπτα breaks μεταξύ των συνθέσεων (Armistice, Waiting in Malcesine), τα οποία αν και ψυχεδελοποιούν περαιτέρω το σύνολο (ιδίως το δεύτερο) δεν κομίζουν κάτι το ιδιαίτερο.

Είναι γεγονός πως κατά τη διάρκεια των πρώτων ακροάσεων αυτή η όχι και τόσο ομαλή μετάβαση από το ανόθευτο hard rock του εναρκτήριου ομώνυμου στην mid 70’s Floyd-ίλα του Fear and Fire και πέρα, το πρόσημο κάθε άλλο παρά θετικό ήταν. Το Waiting Room for the Magic Hour χρήζει υπομονετικών ακουσμάτων, κι αυτό διότι οι Αμερικανοί δεν προσφέρουν κάτι υπεραπλουστευμένο αλλά τελούν υπό απαράμιλλου συνθετικού οίστρου. Στα συν του δίσκου είναι ότι δεν ακολουθούν την πεπατημένη που χάραξαν με το Sacri Monti, εντούτοις αλλάζουν βαθμηδόν συνθετικά κινούμενοι σε περισσότερο υποτονικές κλίμακες προσφέροντας έναν δεύτερο στη σειρά εξαιρετικό δίσκο. Heavy τόσο όσο και μία ενδελεχής εξερεύνηση σε ηχοτοπία και σε συναισθήματα. Συγκρότημα με μεράκι και γνώσεις πάνω στο ύφος που κινούνται. Ενδείκνυται για παρατεταμένες ακροάσεις.

8 / 10

Θωμάς Σαρακίντσης

2^η γνώμη

Το γεγονός ότι θεωρώ το ομώνυμο ντεμπούτο των Sacri Monti (2015) ως ένα από τα κορυφαία heavy psych albums της δεκαετίας έκανε την ακρόαση του Waiting Room for the Magic Hour μία άκρως ενδιαφέρουσα διαδικασία. Η συνταγή και εδώ είναι λίγο-πολύ η ίδια. Το αμιγώς US heavy psych είναι χτισμένο σε prog δομές με τα αντίστοιχα κοψίματα και τις αλλαγές θεμάτων, ενώ δεν λείπουν οι proto-metal εκρήξεις και πολύ περισσότερο το groovy 70s hard rock που βασίζεται στην west coast καταγωγή των μελών. Η παραγωγή είναι και πάλι ισορροπημένη και vintage, αυτή τη φορά ίσως πιο θορυβώδης και «ακανθώδης» απ’ ό,τι χρειάζεται το υλικό τους. Αυτό επισκιάζεται ευτυχώς από το εντυπωσιακά υψηλό επίπεδο των κομματιών και το τόσο άνετο και «ανοιχτό» παίξιμο που σπανίζει πλέον. Εκεί που οι περισσότεροι θέλουν να εντυπωσιάσουν με την άσκοπη τεχνική, οι Sacri Monti μαγεύουν, γιατί καταφέρνουν να παίζουν καταπληκτικά ροκάροντας με όλη τους την ψυχή.

8 / 10

Δημήτρης Καλτσάς