Absinthiana – Structural

Intro: Giannis Voulgaris
Translation: Alexandros Mantas
11 / 09 / 2017

What is happening nowadays in the Greek progressive scene is unprecedented and I cross my fingers it will keep going or, why not, get bigger. New bands sprout out of nowhere and release albums of high quality with consistency and sound of their own without reaping off the financial rewards they deserve, a proof that the main reason they do it is simply because they like it. Absinthiana are a part of this blooming scene and with their debut album (they have an EP under their belt) they lay the groundwork for big things to come.

[bandcamp width=650 height=120 album=2078418631 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Top-shelf progressive metal

Absinthiana play alternative progressive metal and their compositions are influenced by Opeth mainly, but also by latter-day Nevermore, yet it would sell them short if we confine them within these bounds because all of the songs are well-crafted and emanate a personal style. I would like to elaborate this “well-crafted” term, since I was impressed from the get-go by how much attention the band has paid in developing its sound, how impeccably structured the songs are and how strong they are in spite of their average duration that exceeds the eight-minute mark.

Technically speaking, every member of the quartet is highly skilled, but in my view the bass steals the show since it’s not confined to its traditional role of being one of the two instruments of the rhythm section, but it also contributes to the song melodies, bringing to mind how the bass functions in progressive death metal. The guitar parts are also important for Absinthiana and therefore they use various techniques and sounds. Be it acoustic or heavy-distorted or clean and melodious, they are always on the spot and convey the feeling the band was meaning to, whereas the keyboards are used only sporadically to add an extra dimension to their sound. The vocals are, in my view, the field where the band should pay attention to because when clean and brutal vocals alternate, both have to be up to par, quality-wise.

The great thing about Structural is that I really had a hard time to classify their songs, since I get the impression that it is filler-free. I liked them all and I could find in every one of them a reference point, for instance the Hammond and the solo in Mood Swings, the gothic dashes in Enlighten, the eastern melody of Tired or the “playful” time-changes and rhythm in Trashbag or the title-track in its entirety which is an instrumental track that provides the space to develop all of their ideas. In not so many words: all the songs are something to write home about.

Right from their first album, Absinthiana have the credentials to build hype around their name and also embark on a great career by keep going on this path. Personally, I was thrilled by Structural and I heartily recommend it since it is ideal for the fans of modern progressive metal and it is also suggested to those who reminisce the old-school Opeth.

8.5 / 10

Giannis Voulgaris

2^nd opinion

In the vast icy seas of the extreme atmospheric sound, Absinthiana sail forward like an icebreaker releasing a well-rounded album, both compositional- and technical-wise. With Opeth as a signpost, they develop their style in various ways, from the polyrhythmic Mood Swings to the aggressive Tired to the exceptional title-track. The production brings out the qualities of the sonic experience called Structural while the performance of our compatriots is stunning. A reference point is the bass, yet it doesn’t mean that the rest of the instruments lack in quality. The inadequate clean vocals don’t do justice, but also fortunately don’t relegate, to the final outcome (the brutal vocals carry out their task successfully, bringing Moonspell to mind) and perhaps their role should be reconsidered in the future.

To put it in a nutshell, Absinthiana prove that they are a promising band. Τhe next step is to spearhead a scene where quality albums don’t come out is spades. My assessment is that they can do it.

7.5 / 10

Meletis Doulgeroglou

Εισαγωγή: Γιάννης Βούλγαρης
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
11 / 09 / 2017

Αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό με το ελληνικό progressive metal δεν έχει προηγούμενο και πραγματικά εύχομαι να διατηρηθεί ή ακόμα και να γιγαντωθεί. Νέες μπάντες εμφανίζονται από το πουθενά και κυκλοφορούν δίσκους πολύ ποιοτικούς, με συνέπεια και προσωπικότητα, χωρίς να έχουν το αντίστοιχο αντίκρυσμα, κάτι που δείχνει πως πρωτίστως τους αρέσει αυτό που κάνουν. Σε αυτή την αναπτυσσόμενη σκηνή εμφανίστηκαν και οι Absinthiana και με το ντεμπούτο album τους (έχουν και ένα ΕΡ) βάζουν τις βάσεις για μεγάλα πράγματα.

[bandcamp width=650 height=120 album=2078418631 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Progressive metal από το πάνω ράφι

Η μπάντα κινείται στο χώρο του εναλλακτικού progressive metal, με τις συνθέσεις να έχουν έντονες επιρροές από Opeth κατά βάσει, αλλά και κάτι από Nevermore των τελευταίων δίσκων, όμως θα ήταν άδικο να μείνουμε μόνο σε αυτό, μιας και όλα τα κομμάτια είναι πολύ δουλεμένα και αναδύουν ένα προσωπικό στύλ. Σε αυτό το «δουλεμένα κομμάτια» θέλω να σταθώ λίγο περισσότερο όμως, μιας και από την πρώτη ακρόαση μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το πόσο έχει ψάξει τον ήχο της η μπάντα, πόσο σωστά είναι δομημένα τα τραγούδια και πόσο συμπαγή παραμένουν πάρα τη σχεδόν 8λεπτη διάρκεια καθενός κατά μέσο όρο.

Τεχνικά κάθε μέλος του κουαρτέτου στέκεται σε υψηλό επίπεδο, το μπάσο όμως κατά τη γνώμη μου κλέβει την παράσταση, μιας και δεν περιορίζεται απλώς στο να είναι ένα από τα δύο μέλη του τεχνικότατου rhythm section, αλλά συμβάλει και στις μελωδίες των τραγουδιών φέρνοντας στο νου το ρόλο που έχει το μπάσο στο progressive death metal. Η κιθάρα επίσης παίζει σημαντικό ρόλο για τους Absinthiana για αυτό και χρησιμοποιούν διαφορετικές τεχνικές και ήχους. Πότε ακουστική, πότε riffάτη και βαριά, πότε καθαρή και μελωδική, είναι πάντοτε σωστά χρησιμοποιημένη ώστε να περάσει το συναίσθημα που θέλει η μπάντα, ενώ τα πλήκτρα χρησιμοποιούνται με φειδώ και δίνουν μια έξτρα διάσταση στον ήχο τους. Τα φωνητικά κατά τη γνώμη μου είναι το σημείο που οι Absinthiana θα πρέπει να δώσουν περισσότερη προσοχή, γιατί όταν εναλλάσσεις ακραία με καθαρά θα πρέπει και τα δύο να είναι στο ίδιο επίπεδο ποιοτικά.

Το καταπληκτικό με το Structural είναι ότι δυσκολεύτηκα πραγματικά να κατηγοριοποιήσω τα τραγούδια του μιας και μου δίνει την εντύπωση πως δεν εχει fillers. Όλα μου άρεσαν εξίσου και σε κάθε ένα έβρισκα ένα σημείο αναφοράς. Όπως για παράδειγμα το hammond και το solo στο Mood Swings, το gothic στοιχείο του Enlighten, η ανατολίτικη μελωδία στο Tired ή το «παιχνίδι» με τους χρόνους και το ρυθμό στο Trashbag ή ολόκληρο το ομώνυμο, που επειδή είναι instrumental εδώ έχουν χώρο να ξεδιπλώσουν όλες τις ιδέες τους. Γενικότερα, είπαμε: ένα και ένα όλα τα κομμάτια.

Με τον πρώτο τους δίσκο οι Αbsinthiana έχουν όλα τα φόντα να δημιουργήσουν ντόρο γύρω από το όνομά τους και συνεχίζοντας σε αυτό το στυλ να χτίσουν μια σημαντική καριέρα. Προσωπικά κατευχαριστήθηκα το Structural και το προτείνω ανεπιφύλακτα μιας και είναι ιδανικό για τους λάτρεις του μοντέρνου progressive metal καθώς και σε όσους λείπουν οι παλιοί Opeth.

8.5 / 10

Γιάννης Βούλγαρης

2^η γνώμη

Στα αχανή παγωμένα νερά του ακραίου ατμοσφαιρικού προοδευτικού ήχου, οι Absinthiana πλέουν ορμητικά ως παγοθραυστικά παραδίδοντας έναν ολοκληρωμένο δίσκο, τόσο συνθετικά όσο και τεχνικά. Έχοντας ως αφετηρία τους Opeth διαμορφώνουν το ύφος τους ποικιλοτρόπως από το πολυρυθμικό Mood Swings, το πιο επιθετικό Tired έως και το εξαιρετικό ομώνυμο τραγούδι. Η παραγωγή συνεισφέρει τα μάλα στην ολοκληρωμένη ακουστική εμπειρία που ονομάζεται Structural ενώ εκτελεστικά οι συμπατριώτες μας εντυπωσιάζουν, σημείο αναφοράς δε η ηχητική απόδοση του μπάσου χωρίς να σημαίνει πως τα υπόλοιπα όργανα δεν ακούγονται όπως πρέπει. Το όλο εγχείρημα αδικείται αλλά ευτυχώς δεν υποβαθμίζεται από τα ανεπαρκή καθαρά φωνητικά (τα brutal περατώνουν το έργο τους επιτυχώς θυμίζοντας λίγο Moonspell) και ίσως χρειαστεί να επανεξετασθεί στις μελλοντικές προσπάθειες τους.

Εν ολίγοις, οι Absinthiana αποδεικνύουν πως είναι φερέλπιδες, το επόμενο βήμα είναι να αποτελέσουν το βαρόμετρο σε μια σκηνή που δεν προσφέρει αφειδώς ποιοτικές κυκλοφορίες. Εκτιμώ πως θα τα καταφέρουν.

7.5 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου