Από τον Σπύρο Κονιτόπουλο
Στους μεταμοντέρνους καιρούς που διανύουμε, οι παραδοσιακές ταξινομήσεις και συμβάσεις αδυνατούν να περιγράψουν τις νέες καλλιτεχνικές τάσεις που άλλοτε επιχειρούν παράτολμους υφολογικούς συγκερασμούς και άλλοτε retro αναγεννήσεις. Η επιλογή των συγκροτημάτων που ανέβηκαν στη σκηνή του Six D.O.G.S πριν από δύο ημέρες επαληθεύει χαρακτηριστικά την παραπάνω ανάγνωση. Τα μουσικά αποτυπώματα των Stop Rewind Play, Rollands και Guppy Fish φαίνονται εκ πρώτης όψεως ξένα μεταξύ τους, με τους δύο πρώτους να κεντράρουν στο alternative και τους τελευταίους στο psychedelic prog rock. Σε τί μουσικό κοινό απευθύνεται, λοιπόν, μια τέτοια συναυλία; Ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα μπόρεσε να δοθεί μόνο σε όσους και όσες επέλεξαν να βρεθούν το βράδυ της Τρίτης στο συναυλιακό χώρο και να γίνουν αυτήκοοι μάρτυρες των τολμηρών ρηγματώσεων που οι τρεις μπάντες επιχείρησαν μέσα από την παρουσίαση των νέων τους δουλειών. Καθένας, διακριτικά ή ανερυθρίαστα, στα χωράφια του άλλου και οι διαχωριστικές γραμμές να σπάνε ανεπιστρεπτί!
Λίγα για το στήσιμο και τα προεόρτια. Το μέγεθος του χώρου ήταν ψιλο-OK για τις απαιτήσεις του live, δεδομένης της αναμενόμενης, μικρής προσέλευσης (μην ξεχνάμε ότι ήταν Τρίτη). Ο εξαερισμός ήταν άθλιος και τα ποτά «τσουχτερά». Κατά τα άλλα, οι τεχνικές προδιαγραφές του Six D.O.G.S είναι οι δέουσες για να βγει ένας ήχος σωστός και μετρημένος, κάτι που εν πολλοίς έγινε.
Η μπάντα που άνοιξε το γεγονός, εκεί γύρω στις 10, ήταν οι Rollands. Σεμνοί, ουσιαστικοί και πιστοί σε ένα alternative oriented και Oasis-influenced ρεπερτόριο, αν και είχαν έναν ολόκληρο χρόνο να βγουν στη σκηνή και με αρκετές αλλαγές στο line up τους, επέδειξαν την απαιτούμενη σοβαρότητα για να αποδώσουν τα κομμάτια τους σχεδόν αλάνθαστα. Αισθητή η απουσία από το setlist των κοινοποιημένων στους διάφορους διαδικτυακούς τόπους τραγουδιών (βλέπε Heaven Can Wait), προκειμένου να δοθεί έμφαση στη νέα δουλειά τους. Με ένα grunge ξεκίνημα (Inside Out), και μία ανάλογη συνέχεια στα δύο επόμενα κομμάτια (Sweet Disire και Trick) μας πέρασαν στο πιο ατμοσφαιρικό Too Late to Die και από κει στο ξεσηκωτικό και πιασάρικο Lies. Το set τους επέλεξαν να κλείσουν διασκευάζοντας με επιτυχία το Molly’s Chamber των Kings of Leon, αφήνοντας στο λιγοστό κοινό μόνο καλές εντυπώσεις. Παίδες η ενέργεια του ρεπερτορίου σας απαιτεί λίγη παραπάνω επικοινωνία με το ακροατήριο, αν προσβλέπετε σε απρόβλεπτες απογειώσεις.
Τους Guppy Fish έτυχε να τους δω πριν από κάνα δίμηνο (κλικ) και με εξέπληξαν ευχάριστα. Η ταχύτητα με την οποία βελτιώνονται στα σημεία είναι εντυπωσιακή και προδίδει κάτι από τη σκληρή δουλειά που γίνεται στις πρόβες τους. Η επιλογή της χρήσης projector πρόσθεσε visual πινελιές στο ψυχεδελικό τους ηχόχρωμα και βοήθησε στην κλιμάκωση των εντάσεων σε ανατριχιαστικά επίπεδα.
Η είσοδος έγινε με το πολύ απαιτητικό τεχνικά Paint που αφήνει αρκετές φορές την κιθάρα του Κώστα Κόκκαλου εκτεθειμένη σε πεδία όπου δε συγχωρούνται λάθη. Η post rock κλιμάκωση και η τελική metal αποφόρτιση συντελέστηκαν κάτω από περιστάσεις άδικες για τη φωνή του Μάνου Τζανουδάκη που παρέμενε λίγο πίσω σε ένταση από τα υπόλοιπα όργανα. Ο κόσμος βρέθηκε ένα μόλις βήμα πριν παρασυρθεί σε ανεξέλεγκτες συμπεριφορές, ίσως γιατί ο ήχος του kaoss pad ήταν ένα κλικ πιο κάτω σε βάθος και όγκο. Η συνέχεια ήρθε με το By Your Side. Ένα νέο κομμάτι, αρκετά σκοτεινό και ατμοσφαιρικό, με τις δεύτερες φωνές του Κώστα να δένουν με ενδιαφέρον τρόπο με τις βασικές φωνητικές γραμμές που ερμήνευε ο Μάνος Τζανουδάκης.
Ο ήχος ακόμα δεν ήταν στα καλύτερα επίπεδα και αυτό έκανε αίσθηση στο Disappear, ένα εξαιρετικό κομμάτι, με όμορφο στακάτο μπάσο, μέσα από το ηχογραφημένο τους EP (κλικ), που ακούστηκε με τις κιθάρες αρκετά πίσω και λίγο ελλιπές στο γκρουβάρισμα. Η σκυτάλη δόθηκε στο I Don’t Like Your Face, ένα αρκετά τεχνικό και γρήγορο κομμάτι με έντονες εκφραστικές απαιτήσεις στα φωνητικά, στις οποίες ο Μάνος αντεπεξήλθε επαρκέστατα. Με τον ήχο πλέον να βρίσκεται εκεί που πρέπει, οι Guppy Fish παρουσίασαν το εντυπωσιακό Above the Sky. Το kaoss pad του Φίλιππου Μάνεση συνέβαλε στη δημιουργία μιας ιδιάζουσας ατμόσφαιρας που συγκαταλέγεται στα highlights της βραδιάς. Το κομμάτι που επελέγη να κλείσει το set δε θα μπορούσε να είναι άλλο από το Torn Toys, ένα από τα αρτιότερα κομμάτια που έχει να παρουσιάσει η ελληνική progrock σκηνή. Πλούσιο σε εναλλαγές, αποτελεί ένα αμάλγαμα επιρροών (Pink Floyd, Porcupine Tree και Sieges Even, τα πρώτα που μου ήρθαν στο μυαλό) αφομοιωμένες με δημιουργική φαντασία και ταλέντο. Η ιδέα να ερμηνεύσει ο Φίλιππος τα παρανοϊκά φωνητικά σχεδιάσματα στην αρχή του κομματιού ήταν παραπάνω από εύστοχη. Άξια επισήμανσης, η σκηνική παρουσία του μπασίστα Κώστα Ντόκου, που συμμετέχοντας ψυχή τε και σώματι έχτισε ανάμεσα στην μπάντα και το κοινό μια γέφυρα άρρητης επικοινωνίας. Αδημονούμε για τα επόμενα!
Με τη μουσική των headliners της βραδιάς Stop Rewind Play, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή λίγο πριν την κυκλοφορία του πρώτου τους EP. Η ευκολία τους να κινούνται μέσα σε μια ευρεία γκάμα δρόμων και ρυθμών μου είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον. Η επιθυμία μου να ακούσω ζωντανά 4 χρόνια αργότερα το μελαγχολικό βαλσάκι Wicked (εκπληρώθηκε) και το 8λεπτο Loneliness Is What Felt Among People (δεν εκπληρώθηκε) ήταν μεγάλη.
Η εμφάνισή τους έγινε στις 23:30. Δυστυχώς, λόγω του προχωρημένου της ώρας, μεγάλο μέρος του κόσμου είχε αποχωρήσει. Το μουδιασμένο τους ξεκίνημα με το instrumental κομμάτι Reykjavik επισκιάστηκε από τους εκνευριστικούς μικροφωνισμούς του φλάουτου, αλλά και από το στίγμα της νέας τους δουλειάς. Μια τεχνικά απαιτητική σύνθεση προετοίμασε το ακροατήριο για ό,τι θα επακολουθούσε. Στα κομμάτια Exi(s)t και Faint η μπάντα έψαχνε να βρει τον ήχο και το δέσιμό της. Με τις μέτριες δεύτερες φωνές του Γιάννη Τσούτσα και με τις κιθάρες να καλύπτουν προκλητικά τις ενδιαφέρουσες γραμμές του μπάσου, η απόλαυση της ακρόασης υπονομεύονταν δραστικά.
Έπρεπε να περιμένει κανείς μέχρι το τέταρτο στη σειρά κομμάτι για να εκτιμήσει την καλλιτεχνική ποιότητα του group. Το σκοτεινό Pallazzo διάνοιξε έναν χώρο οργιώδους έκφρασης στις πριμαριστές κιθάρες των Χρήστου Κρεμαστά και Δημήτρη Τράκα και επέτρεψε να διαχυθεί άπλετα το ενεργειακό απόθεμα των υπόλοιπων μελών. Καθώς ο ήχος βελτιωνόταν διαρκώς για να σταθεροποιηθεί σε εξαιρετικά επίπεδα στα Goodnight Mrs White και Our Mondays Apart, ο κόσμος ανταποκρινόταν με δονήσεις και λικνίσματα συντονισμένα στο ακατέργαστο ταμπούρο του Άγγελου Γκιόκα. Το επόμενο 20λεπτο αφιερώθηκε στα κομμάτια της πρώτης κυκλοφορίας με την ερμηνευτική δεινότητα να κορυφώνεται στο άρτια εκτελεσμένο Blindness. 
Οι δυσκολίες που αντιμετώπισε στις υψηλές νότες του Wicked ο τραγουδιστής της μπάντας Χάρης Ροζάκος (ο οποίος μας θύμισε κάτι από τη χροιά του Brian Molko), αντισταθμίστηκαν με τις δυναμικές του ερμηνείες στο γκρουβάτο Ride U και στην κατακλείδα του live, Strange Fever.
Η στροφή των Stop Rewind Play σε πιο δύσπεπτα και σκοτεινά μονοπάτια δημιουργεί σύστοιχες προσδοκίες στους fans της προοδευτικής rock μουσικής. Ο συνδυασμός τεχνικής κατάρτισης και της ιδιαίτερης επαφής που έχει αναπτύξει ο Χρήστος με την κιθάρα του, πιθανό να βάλει σε περιπέτειες το εγχώριο και μη ακροατήριο. Θα περιμένουμε με ενδιαφέρον τις studio ηχογραφήσεις της νέας τους δουλειάς για περαιτέρω αναλύσεις και σχόλια.
Φωτογραφίες: Άρτεμις Κονδυλοπούλου artemis-schubert.com
Be the first to comment